“Kunaon ngeleper kitu leungeun téh? Sieun?” Seuri leutik. “Sanes sieun, Kang. Tadi teu saur. Kanggo nu sanés, hawatos.” Sarua. Batin Isnén muji. “Ngan kira-kirana engké kuat lumpat moal?” Dodoja dijawab tatag. “Sing percanten!” Isnén ngaranggeum taktak Soléh. Rét. Dada Soléh ngaguruh. Atra urut tatu nu gudawang, deukeut siku.
Dua jam leuwih. Geus reupreupan. Méh cunduk waktu buka. Nu dodopongan angger ngabangké. Buni diharudum jukut jeung dangdaunan. Dibaturan géréwék tonggérét. Mawa patingsérédét. Metot sawangan mumbul, ngungkulan jungkiring kakayon. Najan béak ditapuk reungit, taya aral subaha. Patékadan geus ngawaja.
Gerung jip jeung treuk ngarogahala tingtrim lemah cai. Nu mulang nyorang tanjakan. “Ik ben saai met deze plicht!” Ambek. Gerendeng pada némbalan. Paguneman hapa, kalindes rongkah lapad munajat. Seuneu rohaka ngagebur ti opat mata.
“Bismillah. Allahu Akbar!” Haréwos. Ngaweuhan parat ka langit. Cetrék. Konci granat dicabut. Isnén mimiti ngitung.
No comments:
Post a Comment