Poé nu nyulayaan panyangka. Sabada ngalalana mangbulan-bulan. Demi lemah cai. Buméla bébéakan, niginan sumpah kaprajuritan. Ngayonan Walanda bodas-hideung, saban-saban. Meresihan Madiun tina karaman. Unggal wanci diincer pati. Jol ka lembur sorangan, bet disebut gorombolan ku gorombolan. Peurih. Dipénta méngkolkeun kasatiaan, dititah nobatan perjoangan. Mingkin nyeuit, sajajalan ‘na abringan tawanan. Ras ka Kaptén Murad Idrus, cikénéh ditugel jangga, haté ngagidir niténan gobang.
“Naon ieu?” Popolotot, barangasan. Ngebut-ngebutkeun panji. Nu ngadodétkeun tatu. Nyanyautan. Burulu, emas jeung duit paparin ti Surakarta. Sakilat gup-gap. Bégal-bégal nu ditaropéngan agama. Panji mah ukur dialungkeun. Kekerot. Manéhna ngarérét. Nyampeurkeun, ngabar-ngabar.
Beledug. “Walandaaa!” Bedil jeung mortir. Patingbérébét, patingjelegur. Antralina kadatangan. Nu narawan tagiwur, paburisat. Manéhna cul gobang laju ngokang. Pias, kumeleter. Ngéker-ngéker sabot nukangan. Kabeneran. Keteyep. Gap, panji jeung gobang.
(kenging: Yuska Sadéwata)
No comments:
Post a Comment